Την Κυριακή των Βαΐων το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία του Νυμφίου και κήρυξε τον θείο λόγο στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής Μελίκης, παρουσία τοπικών πολιτικών και στρατιωτικών αρχών και ευσεβών πιστών.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Καί μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα». Πρίν ἀπό λίγο λιτανεύσαμε τήν εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας, ψάλλοντας κατανυκτικά τό τροπάριο «Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα».
Τό τροπάριο εἶναι ἐμπνευσμένο ἀπό τήν εὐαγγελική παραβολή τῶν δέκα παρθένων, γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός ἐμφανίζεται ὡς Νυμφίος, πού ἔρχεται μέσα στή νύκτα, καί μακαρίζονται οἱ δοῦλοι πού βρίσκονται γρηγοροῦντες, πού δέν κοιμοῦνται, ἀλλά τόν περιμένουν καί εἶναι ἕτοιμοι νά τόν ὑποδεχθοῦν καί νά εἰσέλθουν μαζί του στό νυμφώνα, στή χαρά δηλαδή τῆς οὐρανίου ζωῆς.
Γιατί ὅμως ὁ Νυμφίος ἐμφανίζεται «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός» καί ποιά εἶναι ἡ ἀξία καί ἡ σημασία τῆς ἐγρηγόρσεως γιά τήν ὁποία μακαρίζεται ὁ δοῦλος.
Ὁ Νυμφίος Χριστός ἐμφανίζεται στό μέσον τῆς νύκτας, γιά νά μᾶς δηλώσει τό ἄγνωστο καί ἄδηλο τῆς ἡμέρας καί τῆς ὥρας κατά τήν ὁποία θά ἔλθει, ἀλλά καί γιατί ὅσο λείπει Ἐκεῖνος, πού εἶναι «τό φῶς τοῦ κόσμου», ὁ κόσμος εἶναι σκοτεινός, καί συσκοτίζεται ἀκόμη περισσότερο ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν κακία πού ἐπικρατοῦν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.
Ἔρχεται ὅμως «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός», καί γιά νά διαπιστώσει πόσοι εἶναι ἐκεῖνοι πού πραγματικά τόν περιμένουν, πού προσδοκοῦν τήν ἔλευσή του, πού θυσιάζουν τήν ἀνάπαυσή τους, γιά νά εἶναι παρόντες, ὅταν θά ἔλθει. Ἔρχεται «ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός» γιά νά διαπιστώσει πόσοι εἶναι ἐκεῖνοι πού δέν ἀφήνουν τόν ἑαυτό τους νά παρασυρθεῖ ἀπό τή ραθυμία ἤ τίς κοσμικές μέριμνες, ἀλλά εἶναι «γρηγοροῦντες» ἀπό τόν πόθο καί τή λαχτάρα νά δοῦν καί νά συναντήσουν τόν Χριστό, νά δοῦν καί νά συναντήσουν τόν νυμφίο τῆς ψυχῆς τους.
Ἄν ἐρχόταν ὁ Νυμφίος Χριστός κατά τή διάρκεια τῆς ἡμέρας, τότε ἴσως πολλοί θά ἦταν ἐκεῖνοι πού θά ἔσπευδαν νά τόν ὑποδεχθοῦν ἄλλοι ἀπό ἐνδιαφέρον, ἄλλοι ἀπό περιέργεια καί ἄλλοι ἀπό ἀγάπη καί πόθο. Ἀλλά ὁ Χριστός δέν θέλει αὐτούς πού τόν ὑποδέχονται ἤ τόν συναντοῦν τυχαῖα, πού τόν ὑποδέχονται καί τόν συναντοῦν σωματικά, ἀλλά ὁ νοῦς τους καί ἡ ψυχή τους εἶναι ἀλλοῦ, εἶναι στίς ὑποθέσεις τους, στά προβλήματά τους, στίς ἀπασχολήσεις τους, στίς ἁμαρτίες καί στά πάθη τους. Ὁ Χριστός θέλει ὅσοι τόν ὑποδέχονται νά περιμένουν αὐτόν μόνο καί γι᾽ αὐτόν νά ἐνδιαφέρονται καί νά βρίσκονται σέ ἐγρήγορση γιά χάρη του.
Καί γιατί τό θέλει αὐτό ὁ Χριστός; Δέν τό θέλει γιά τόν ἑαυτό του, δέν τό θέλει γιά νά τοῦ ἀποδώσουμε τήν τιμή καί τή δόξα πού τοῦ ἀξίζει. Ὁ Χριστός δέν ἔχει ἀνάγκη τῆς δικῆς μας τιμῆς καί τῆς δικῆς δόξης καί αὐτό τό ἀποδεικνύει καί ἡ εἰκόνα του ὡς Νυμφίου.
Ἄν δοῦμε τήν εἰκόνα, ὁ Χριστός δέν ἀπεικονίζεται ὡς παντοκράτωρ, ὅπως στήν εἰκόνα τοῦ τέμπλου, ἀλλά ἀπεικονίζεται μέ τά στοιχεῖα τοῦ πάθους του, μέ τήν πορφυρά χλαίνα, τόν κάλαμο καί τόν ἀκάνθινο στέφανο. Ἀπεικονίζεται ἔτσι γιά νά μᾶς δείξει ὅτι δέν ἔρχεται γιά νά δοξασθεῖ, καί κατά συνέπεια δέν περιμένει καμία δόξα ἀπό ἐμᾶς. Ἄν μᾶς θέλει, λοιπόν, γρηγοροῦντες, τό θέλει γιά ἐμᾶς. Διότι μόνο ὅποιοι ἀγρυπνοῦν καί τόν περιμένουν, μόνο ὅσοι δέν παρασύρονται ἀπό τίς σειρῆνες τοῦ κόσμου καί τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά ἔχουν τόν νοῦ προσηλωμένο σέ Ἐκεῖνον καί στό τί μποροῦν νά κάνουν ὥστε νά εἶναι κατά πάντα ἕτοιμοι, ὅταν θά ἔλθει, μόνο αὐτοί θά μπορέσουν νά εἰσέλθουν μαζί του στόν νυμφώνα του καί νά ἀπολαύσουν τή βασιλεία του.
Γι᾽ αὐτό καί ὅποιον θά βρεῖ ὁ Χριστός νά γρηγορεῖ, ὅταν θά ἔλθει, θά εἶναι μακάριος, διότι ἡ ἀληθινή μακαριότητα δέν βρίσκεται οὔτε στίς ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου, οὔτε στά χρήματα καί τίς περιουσίες, οὔτε στή δόξα καί τήν τιμή τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά στή συνεύρεσή μας μέ τόν Θεό καί στήν ἀπόλαυση τῆς βασιλείας του.
Καθώς, λοιπόν, ὑποδεχόμεθα ἀπόψε συμβολικά τόν Νυμφίο Χριστό καί καθώς τόν βλέπουμε νά πορεύεται πρός τό πάθος γιά τή σωτηρία μας, ἄς συνειδητοποιήσουμε τή μεγάλη θυσία πού ἔκανε γιά μᾶς καί ἄς συγκινηθοῦμε ἀπό αὐτήν ὄχι ἐπιφανειακά ἀλλά βαθειά μέσα στήν ψυχή μας. Καί ἄν ὁ Χριστός θυσιάσθηκε γιά μᾶς, ἄς φροντίσουμε καί ἐμεῖς νά θυσιάσουμε κάτι γιά Ἐκεῖνον. Ἄς θυσιάσουμε τή ραθυμία μας, τήν ἀμέλειά μας, τήν ἀναβλητικότητά μας, καί ἄς ἀγωνιζόμεθα νά εἴμεθα πάντοτε ἕτοιμοι καί πάντοτε γρηγοροῦντες γιά νά τόν ὑποδεχθοῦμε. Ἄς τόν περιμένουμε καθημερινά μέ πόθο καί λαχτάρα καί ἄς ἐπιδιώκουμε νά τόν ὑποδεχόμεθα στήν ψυχή μας μέ τά ἱερά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ὥστε νά εἴμεθα ἕτοιμοι νά τόν ὑποδεχθοῦμε καί ὅταν θά ἔλθει, γιά νά εἰσέλθουμε μαζί του στόν νυμφώνα τῆς βασιλείας του.