Ο Κωνσταντίνος Καρακόπουλος από το Πασαλιμάνι μας διηγείται ότι η αδελφή του Ελένη ήτανε μικρό παιδί, όταν βουβάθηκε.
Το πήγαν στο γιατρό, αλλά τίποτα. Το παιδί, όμως, έδειχνε με το χέρι του το χωριό Βόρρι [στην Προποντίδα].
Τότε η μητέρα του έταξε στην Αγία Άννα και το πήγαινε κάθε πρωί και έκανε αγιασμούς.
Και μία μέρα βλέπει η μητέρα του παιδιού στον ύπνο της ότι πήγε μία μαυροφορεμένη γυναίκα επάνω από το κρεβάτι του παιδιού, έβγαλε μία χρυσή λόγχη και το σταύρωσε στο στόμα και μετά έφυγε.
Τότε το παιδί ξύπνησε και φώναξε:
«Μητέρα ήρθε η Αγία Άννα, με σταύρωσε και μίλησα».
Τότε πήρε το παιδί και πήγαν στο Βόρρι στην Αγία Άννα, κάνανε τον τελευταίο αγιασμό και ευχαρίστησαν την Μεγαλόχαρη.
Το τάμα όμως δεν πρόλαβαν να το πάνε στο Βόρρι, το έφεραν όμως στο Αίγιον και βρίσκεται ακόμα μπροστά στην Αγία Άννα. Είναι μία χρυσή γλώσσα.
Η θαυματουργός εικόνα της Αγίας Άννας βρίσκεται μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ της χώρας μας και της Τουρκίας στον προσφυγικό συνοικισμό Αιγίου επί της Λεωφόρου Νικολάου Πλαστήρα στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και Αγίας Άννης.
Απόσπασμα από: «Αγία Άννα και θαυματόβρυτος αυτής εικών», Αἴγιον, 1980 η οποία βρίσκεται στην ιστοσελίδα, http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/agia_anna_2.htm#02