Η εν Χριστώ ελευθερία μας

Διαδώστε:

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σάμου κ. Ευσέβιος εξέδωσε το γραπτό του κήρυγμα για την Κυριακή Δ’ Ματθαίου προς τον πιστό λαό. Ο Σεβασμιώτατος τονίζει ότι “Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐκαταλείψει τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας καί ἀποδεχθεῖ στή ζωή του τό θέλημα τοῦ Θεοῦ τότε λυτρώνεται πραγματικά”.

Αναλυτικά το κήρυγμα

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα ἀπευθυνόμενος πρός Ῥωμαίους διατυπώνει τήν ἔννοια τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας. Ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν του τήν εὑρύτατα διαδεδομένη ὕπαρξη τῆς δουλείας μεταξύ τῶν ἀνθρώπων στήν κοινωνία τῆς ἐποχῆς του, λαμβάνει ἀφορμή νά ὁμιλήσει γιά τήν πνευματική δουλεία, ἡ ὁποία καί σέ μεγάλο βαθμό εὐθυνόταν γιά τόν ἐπαχθῆ θεσμό τῆς δουλείας, τῆς ὑποδούλωσης δηλαδή τῶν ἀνθρώπων σέ ἄλλους ἀνθρώπους, ἀφοῦ μακρυά ἀπό τόν Χριστό ὁ ἄνθρωπος ὑποδουλώνεται στά πάθη του καί συνεπῶς ἐξαχρειώνεται καί συμπεριφέρεται μέ ὑπεροψία καί αὐθάδεια πρός τόν συνάνθρωπό του, τόν ὁποῖο ἀπαξιώνει καί ἐνίοτε τόν χρησιμοποιεῖ ὡς δοῦλο του.

Τά σημεῖα αὐτά τῆς πνευματικῆς σήψης, πού ἐπικρατοῦσαν στόν ἑλληνορωμαἱκό κόσμο πρίν ἀπό τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἔντονα. Οἱ ἄνθρωποι εἶχαν θεοποιήσει τήν κτίση καί τά πάθη τους, παραμερίζοντας τόν Θεό (βλ. Ρωμ. α΄ 24). Ζῶντας στήν κατάσταση αὐτή ὁ κόσμος ἀναζητοῦσε κάτι τό ἀληθινό καί αὐθεντικό. Παρόλη τήν ὑλική εὑρωστία τήν ὁποία εἶχε ἡ Ρώμη, ὡστόσο ἡ εὐαγγελική ἀλήθεια ἦρθε νά κερδίσει τελικά τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί νά ὁδηγήσει τούς ἀνθρώπους στήν πνευματική τους ἐλευθερία. Ὅμως πώς θά μπορούσαμε νά ὁρίσουμε τήν ἐλευθερία αὐτή; Πότε ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀληθινά ἐλεύθερος;

Ἡ ἐλεύθερη βούληση, ὡς ἔκφραση τοῦ αὐτεξουσίου, ὑπάρχει στόν ἄνθρωπο οὕτως ἤ ἄλλως ἀπό τη δημιουργία του. Ἄν ὅμως ὁ ἄνθρωπος δέν ἀξιοποιήσει κατά Θεόν τήν ἐλευθερία του, τότε πολύ εὔκολα μπορεῖ νά γίνει «δοῦλος τῆς ἁμαρτίας». Καί τότε πραγματικά ὄχι μόνο δέν εἶναι ἐλεύθερος, ἀλλά ἀποτελεῖ μία ἀπελπισμένη ὕπαρξη, ἡ ὁποία ζεῖ μέ τόν χειρότερο τρόπο μία ἀδυσώπητη πνευματική δουλεία, γιά τήν ὁποία ὅμως ὁ διάβολος μέσα ἀπό τόν κόσμο τόν πείθει, ὅτι πρόκειται γιά τήν πραγματική ἐλευθερία, ἐνῶ στήν ουσία της εἶναι ὑποδούλωση στά πάθη καί μάλιστα ἄνευ ὅρων.

Ἀρκετοί ἀδελφοί μας ὅμως δυσανασχετοῦν ἀκούγοντας, στή διάρκεια τῆς θείας Λατρείας τόν προσδιορισμό «δοῦλος τοῦ Θεοῦ». Θεωροῦν ἐνδεχομένως ὅτι ἡ Ἐκκλησία δῆθεν θέλει νά χειραγωγεῖ τούς πιστούς, συμβάλλοντας μέ τόν τρόπο της στήν προαγωγή τῆς δουλείας καί τήν ἀποδοχή της ἀπό τούς ἀνθρώπους. Ὅμως ἡ πραγματικότητα εἶναι ἐντελῶς διαφορετική. Ὁ τίτλος «δοῦλος τοῦ Θεοῦ» δέν εἶναι τίτλος ἀπαξίας, ἀλλά τίτλος ὕψιστης τιμῆς. Οἱ Ἀπόστολοι στίς Ἐπιστολές τους μέ καύχημα ἀναφέρουν τούς ἑαυτούς τους ὡς «δούλους Ἰησοῦ Χριστοῦ». Γι’ αὐτό καί σήμερα μέ ἔμφαση ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει στούς Ῥωμαίους: «Τώρα ὅμως πού ἀποκτήσατε τήν ἐλευθερία σας ἀπό τόν Χριστό καί ἀπαλλαγήκατε ἀπό τήν δουλεία τῆς ἁμαρτίας, ταυτόχρονα ὑποδουλωθήκατε μέ τη θέλησή σας στόν Θεό καί ἔχετε ὡς καρπό αὐτῆς τῆς θεληματικῆς σας ὑποδούλωσης τήν προκοπή στήν ἁγιότητα καί τελικό καί ἀναφαίρετο κέρδος τήν αἰώνια ζωή.» (βλ. Ρωμ. στ’ 22).

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἐκαταλείψει τά ἔργα τῆς ἁμαρτίας καί ἀποδεχθεῖ στή ζωή του τό θέλημα τοῦ Θεοῦ τότε λυτρώνεται πραγματικά. Δυστυχῶς στό σύγχρονο κόσμο ἡ ἔννοια τῆς ἐλευθερίας συνήθως ἐξαντλεῖται στά ὅρια ἑνός μονόπλευρου δικαιωματισμοῦ, ὁ ὁποῖος βλέπει τούς ἀνθρώπους ὄχι ὡς πρόσωπα μοναδικά καί ἀνεπανάληπτα, τά ὁποῖα δημιουργήθηκαν «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ», ἀλλά ὡς ἕνα ἀπρόσωπο σύνολο, ὅπου ὁ καθένας κοιτάει μόνο τά ἀτομικά του δικαιώματα, χωρίς πολλές φορές νά σκέπτεται τόν ἀδελφό του. Τίς περισσότερες φορές αὐτός ὁ δικαιωματισμός, ὁ ὁποῖος δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό ἦθος περιορίζει καί συνθλίβει τόν ἄνθρωπο, καθιστώντας τον δυστυχισμένο, καθώς ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἕρμαιο τῶν παθῶν του. Στήν κατάστασή του αὐτή μόνο ὁ Χριστός μπορεῖ νά ἐλευθερώσει πραγματικά τόν ἄνθρωπο. Αὐτή ἡ ἐλευθερία πού παρέχει ὁ Ἰησοῦς Χριστός καταργεῖ κάθε πνευματική σκλαβιά, ἀλλά καί κατ’ ἐπέκτασιν κάθε εἶδος ἀνθρώπινης δουλείας, καθότι πλέον στήν Ἐκκλησία ὅλοι εἴμαστε Ἀδελφοί ἀφοῦ ἔχουμε ἀναγεννηθεῖ ἀπό τό ἴδιο ἁγιασμένο νερό τῆς κολυμβήθρας καί ὡς ἐκ τούτου ὅπως πάλι τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «δέν ὑπάρχει δοῦλος, οὔτε ἐλεύθερος, διότι ὅλοι ἐσεῖς εἶστε ἕνα μπροστά στόν Ἰησοῦ Χριστό» (βλ. Γαλ. γ΄28). Καί ὅπως λέει κι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος «Μέ τή δουλεία καταδικάζεις τόν ἄνθρωπον, τοῦ ὁποίου ἡ φύση εἶναι ἐλεύθερη καί αὐτεξούσια καί ἀνατρέπεις μέ τόν τρόπο αὐτό τόν νόμο τοῦ Θεοῦ» (PG 44, 664D).

Ἄς τά ἔχουν κατά νοῦν αὐτά, ὅσοι ἀφελῶς καί ἀνοήτως δυσανασχετοῦν, ὅταν ἀκοῦν τήν συνεκφορά «δοῦλος τοῦ Θεοῦ», ὥστε νά ἀντιληφθοῦν ὅτι ἡ λέξη δοῦλος ἀπηχεῖ στή σχέση μας μέ τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί ἔχει ἔννοια πνευματική, ὡς συμβολισμός σωτηρίας.

Ἡ ἀφετηρία τῆς πνευματικῆς μας ἐλευθερίας εἶναι ἡ ἀποδοχή τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος καί τοῦ Χριστοῦ ὡς Σωτῆρα. Δέν ἐξαντλεῖται ὅμως ἐκεῖ. Ἀλίμονο ἄν μείνουμε ἐκεῖ. Καί ὁ διάβολος πιστεύει καί φρίττει καί τρέμει μπροστά στόν Χριστό. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ἐξάλλου ἐπισημαίνει «δέν θά σωθεῖ αὐτός πού μόνο μέ ὀνομάζει Κύριο» (βλ. Ματθ. ζ΄ 21). Διότι δυστυχῶς οἱ διάφορες Προτεσταντικές παραφυάδες, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ λεγόμενη «Ἐλευθέρα Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Πεντηκοστῆς», μέλη τῆς ὁποίας ἔκαναν τήν ἐμφάνισή τους καί στό Νησί μας τίς τελευταῖες ἡμέρες, ἐκτός ἀπό τίς ἄλλες διαστρεβλώσεις τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος, ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ προσωπική μας σωτηρία εἶναι ἀποτέλεσμα μόνο τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Χριστοῦ ὡς Σωτῆρα. Ναί μέν αὐτό εἶναι ἡ ἀφετηρία, ὁ ἄνθρωπος ὅμως σώζεται ὅταν ἐλευθερωθεῖ ἀπό τήν πνευματική δουλεία τῆς ἁμαρτίας εὑρισκόμενος ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, «τοῦ παρατεινομένου εἰς τούς αἰῶνας Χριστοῦ» κατά τήν ἔκφραση τοῦ Ἱεροῦ Αὐγουστίνου. Γιατί ἐντός τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας στήν πιό τέλεια μορφή Θεανθρώπινης κοινωνίας, ὅταν δηλαδή μεταλαμβάνουμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἷματος τοῦ Χριστοῦ, μόνον τότε εὑρισκόμαστε σέ ὀργανική κοινωνία μέ τήν κεφαλή τοῦ Σώματος, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό καί μόνον τότε προάγεται ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μας καί ἡ πορεία μας πρός τη σωτηρία.

Ἔτσι ἔζησε ἐντός τῆς Ἐκκλησίας τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία καί ὁ σήμερα ἑορταζόμενος Ὅσιος πατήρ ἡμῶν Σισώης. Ὑποτάχθηκε στόν «ἐλαφρύ ζυγό» τοῦ Κυρίου ἤδη σέ νεαρή ἡλικία καί ἐπιθυμώντας νά ζήσει ἀσκητικά ἀποσύρθηκε στήν ἔρημο, προσευχόμενος ὑπέρ τῆς σωτηρίας τοῦ σύμπαντος κόσμου. Εἶναι γνωστός ἀπό τό Γεροντικό ὁ διάλογός του μέ ἕνα νέο μοναχό, ὁ ὁποῖος εἶχε πέσει πολλές φορές στήν ἁμαρτία. Χωρίς νά τόν ἐπιτιμήσει τοῦ εἶπε μέ ἁπλότητα «σήκω καί πάλι καί πάλι», «ἕως πότε» ρώτησε ὁ ἀδελφός καί ὁ ὅσιος Σισώης τοῦ ἀπάντησε «ἕως ὅτου καταληφθεῖς εἴτε στό ἀγαθό εἴτε στήν πτώση, γιατί ἐκεῖ πού βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, σ’ αὐτό καί πορεύεται».

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία δέν εἶναι κάτι τό ὁποῖο ἔρχεται αὐτόματα χωρίς τήν συμμετοχή τῆς βούλησης τοῦ ἀνθρώπου. Γι’ αὐτό πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε τά λόγια μέ τά ὁποῖα ἐκλεισε τό ἀπόσπασμα ἀπό τό σημερινό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα: «διότι ὁ μισθός τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος, ἀλλά τό χάρισμα τοῦ Θεοῦ εἶναι ζωή αἰώνια μέσα ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό». Εἴδατε δέν λέει μέ τόν λόγο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἐπιμένουν οἱ Προτεστάντες, ἀλλά μέσα ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό, δηλαδή μέσα ἀπό τη ζωή Του, μέσα ἀπό τήν θεία Κοινωνία μαζί Του. Ἡ ἁμαρτία μπορεῖ νά φαίνεται, ὅτι ἔχει μία ψεύτικη γλύκα στήν ἀρχή, ὅμως τά ἀποτελέσματά της εἶναι ὀλέθρια γιά τόν ἄνθρωπο. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή ὅμως ἀπό τήν ἄλλη ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ἀληθινή ἐλευθερία, τήν «ὄντως ζωή» ἡ ὁποία δέν τελειώνει μέ τό βιολογικό τέλος τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά συνεχίζεται στήν αἰωνιότητα, στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, τήν ὁποία προγευόμαστε ἀπό αὐτή τη ζωή, ὅπως εἰκονίζεται μέσα σέ κάθε θεία Λειτουργία καί βιώνεται στήν θεία Μετάληψη. Ἀμήν.

H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το ORTHODOXIANEWSAGENCY.GR με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.