Η ανάσταση του Χριστού ως βίωμα ελπίδας για τον σύγχρονο άνθρωπο

Τὸ βράδυ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων, ὥρα 22:27, εἴδαμε αἰσθητὰ στὴν κορυφὴ τοῦ Ἄθωνος τὸ ἀσέληνο καὶ ζοφῶδες σκότος νὰ τὸ διαδέχεται ἡ πάμφωτη ἐαρινὴ πανσέληνος-ἰσημερία, δίπλα καὶ λίγο πάνω ἀπὸ τὸ βουνό. Αὐτὴ μᾶς ἀνήγγειλε ὅτι σὲ μία ἐβδομάδα, δηλ. τὴν ἐπόμενη Κυριακὴ, θὰ ἀνατεῖλῃ ἀπὸ τὸν τάφο τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ Ἀναστημένου.

• Του Γέροντα Ελισαίου (Καθηγούμενος Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας)

Καὶ ἐπίκαιρα μᾶς θύμισε ὅτι ἡ Αʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ὥρισε μὲ αὐτὴν τὴν εἰκόνα τὸν ἐορτασμὸ τοῦ Πάσχα: τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν ἐαρινὴ ἰσημερία. Τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ μᾶς καλεῖ, λοιπόν, νὰ ἀνάψουμε καὶ τὸ αἰσθητὸ φῶς, καὶ τὸ ἐσωτερικὸ φῶς τῆς ψυχῆς, γιὰ νὰ πληρωθοῦμε ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς, καί νὰ τὸ φανερώσουμε παντοῦ — ἐντός μας, γύρω μας, ἐγγὺς και μακριά.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἀπλῶς ἕνα ἱστορικὸ γεγονὸς ἢ μία ἐτήσια ἐορταστικὴ ἀνάμνηση. Εἶναι ἕνα βίωμα ζωῆς, ἐλπίδας καὶ ὑπέρβασης, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀγγίξει βαθιὰ τὴν καρδιὰ τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου — τοῦ ἀνθρώπου τῆς μοναξιᾶς, τῆς ὑπαρξιακῆς κόπωσης, τῆς ἀνασφάλειας καὶ τῆς ἀβεβαιότητας. Εἶναι συνεχὲς παρόν, θεραπευτικὴ δύναμη, πρόσκληση ζωῆς.

Ἡ Ἀνάσταση δὲν ἀναιρεῖ τὸν πόνο, ἀλλὰ τὸν διαπερνᾶ μὲ φῶς. Δὲν ὑπόσχεται ἀπόδραση, ἀλλὰ μεταμόρφωση. Ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ θανάτου δὲν εἶναι μόνο μεταφυσική· εἶναι καὶ ὑπαρξιακή. Δείχνει ὅτι κανένας πόνος, καμία ἐσωτερικὴ ἐρήμωση, κανένας «θάνατος τῆς σχέσης» δὲν εἶναι τελικός.

Ὁ Ἀναστημένος Χριστὸς ἀνήκει σὲ ὅλους. Ἐμφανίζεται πρῶτα στους πληγωμένους καὶ ἀπογοητευμένους — τὴ Μαγδαληνὴ, τοὺς Μαθητὲς τῆς Ἐμμαοῦς, τὸν Θωμᾶ ποὺ ζητᾶ ἀπόδειξη. Στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔμειναν μόνοι. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἐλπίδα: ὅτι δὲν εἴμαστε μόνοι. Ὅτι κάποιος ζεῖ γιὰ ἐμᾶς. Ἡ Ἀνάσταση ἀνήκει σὲ ὅλους: στους πιστοὺς καὶ μὴ, τοὺς δυνατοὺς καὶ τοὺς πληγωμένους, τοὺς πρῶτους καὶ τοὺς τελευταίους. Καὶ «τὸν τελευταῖον ἐλεεῖ καὶ τὸν πρῶτο θεραπεύει.» Ἡ Ἀνάσταση δὲν ὑπόσχεται ζωὴ χωρὶς μοναξιά· ὑπόσχεται Θεὸ μέσα στὴ μοναξιά. Εἶναι δῶρο καὶ κλῆση ταυτόχρονα.

Ἡ πρώτη λέξη τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ πρὸς τοὺς Μαθητὲς Του ἦταν: “Εἰρήνη ὑμῖν.” Ὄχι ὡς εὐχὴ ἀπλῶς, ἀλλὰ ὡς δυναμικὴ παρουσία ποὺ θεραπεύει τὸ ἄγχος, τὴν ταραχὴ, τὸν φόβο. Ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἀποφυγὴ τῶν προβλημάτων, ἀλλὰ ζωντανὴ σχέση μὲ τὸν Ζωντανὸ Θεὸ μέσα σὲ αὐτά. Καὶ ἡ χαρά; Δὲν εἶναι ψυχολογικὴ εὐφορία. Εἶναι καρπὸς τῆς Ἀναστάσεως: “Καὶ ἐχάρησαν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον.”

Ὅποιος ὑπηρέτησε μὲ ταπεινότητα — στὸ σπίτι, στὴν ἐργασία, στὴν κοινωνία — εἶναι καλεσμένος στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ἐλπίδα δὲν εἶναι μόνο γιὰ τοὺς «δυνατούς», ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἀπλοὺς, τοὺς κουρασμένους, τοὺς ἀφανεῖς. Ἡ χάρη τῆς Ἀναστάσεως δὲν ἔχει χρονικοὺς ἢ χωρικοὺς περιορισμοὺς ἢ προϋποθέσεις. Δὲν εἶναι γιὰ τοὺς «ἐκλεκτούς». Εἶναι γιὰ ὅλους, καὶ τὸν καθένα ξεχωριστά — ἀκόμη καὶ γιὰ ὅσους νιώθουν ὅτι ἄργησαν νὰ πιστέψουν, νὰ ἀλλάξουν, νὰ μετανοήσουν.

Στὴν Ἀνάσταση, στὴ χάρη της, βρίσκει ἀπάντηση ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐνοχῆς, τῆς καθυστερήσεως, τῆς καταθλίψεως.

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, κουρασμένος ἀπὸ πληροφορίες καὶ ἔνταση, χρειάζεται λιγότερες λογικὲς ἀπαντήσεις καὶ περισσότερη παρουσία. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ παρουσία μέσα μας, παρὰ τὶς ἐξωτερικὲς δύσκολες συνθήκες.

Ὁ Χριστὸς ἀνασταίνεται καὶ δὲν τιμωρεῖ τοὺς προδότες, τοὺς ἀρνητὲς, τοὺς σταυρωτὲς Του. Τοὺς πλησιάζει μὲ τρυφερότητα καὶ τοὺς συγχωρεῖ. Δὲν τοὺς τιμωρεῖ γιὰ τὴν ἐγκατάλειψή Του. Ἀντίθετα, τοὺς ἀγαπᾷ, τοὺς ἀγκαλιάζει, τοὺς ἀναθέτει ἀποστολή. Ἡ Ἀνάσταση, λοιπόν, εἶναι τὸ κάλεσμα νὰ συγχωροῦμε, νὰ ἀγαπᾶμε, νὰ μεταμορφώνουμε τὶς πληγὲς μας σὲ σχέση καὶ διακονία. Εἶναι ἡ τελικὴ νίκη τῆς ἀγάπης ἐπὶ τῆς κακίας.

Ἡ Ἀνάσταση δὲν εἶναι ἀπόδραση ἀπὸ τὴ ζωή, ἀλλὰ καθοδηγὸς στὸν ἀγῶνα της. Ὁ ἄνθρωπος δὲν καλείται νὰ ἀρνηθεῖ τὸν πόνο, ἀλλὰ νὰ τὸν διαπεράσει μὲ πίστι. Ἡ Ἀνάσταση μᾶς καλεί νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, νὰ μαρτυροῦμε τὸ φῶς ἀκόμη καὶ μέσα στὸ σκοτάδι, νὰ παλέψουμε γιὰ τὸ δίκαιο, τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐλπίδα — ὄχι μόνο γιὰ τὸν ἐαυτό μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν πλησίον.

«Μηδεὶς ὀδυρέσθω πταίσματα», λέει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος· «συγγνώμη γὰρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλεν».

Δὲν ἔχεις τελειώσει — τώρα ἀρχίζεις. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι τὸ τέλος τοῦ φόβου. Εἶναι τὸ νόημα κάθε πράξεως. Ἡ ἀπελπισία σήμερα γεννιέται ἀπὸ τὴν αἴσθηση ὅτι «τίποτα δὲν ἀλλάζει». Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος ἀπαντᾷ:

«Οὐδεὶς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσεν ἡμᾶς τοῦ Σωτῆρος θάνατος».

Τὰ λάθη, ἡ ἥττα, ἡ ἀδικία, τὸ σκοτάδι, ἡ ἀπόγνωση, δὲν ἔχουν τὴν τελευταία λέξη. Ἡ τελευταία λέξη ἀνήκει στὴ ζωή. Καὶ ἡ ζωή εἶναι θεραπευτικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ παλεύει μὲ τὴν ἐσωτερικὴ του αὐτοεἰκόνα καὶ τὶς τύψεις. Εἶναι ἀνατρεπτικὸ γιὰ τὸν ψυχισμὸ τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, ποὺ διαρκῶς ἀξιολογεῖται, συγκρίνεται, αἰσθάνεται λίγος.

Ἡ Ἀνάσταση εἶναι πάντοτε ἡ πιὸ δυνατή.

Τέλος, ἡ Ἀνάσταση εἶναι κοσμικὸ γεγονὸς ποὺ δὲν ἀφορᾷ μόνο τὴ γῆ, ἀλλὰ καὶ τὸν ὁρατὸ καὶ ἀόρατο κόσμο. Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἀποκτᾷ ἐσχατολογικὴ διάσταση. Γίνεται ἡ αἰώνια χαρὰ ποὺ θραύει τὰ σύνορα τοῦ χρόνου καὶ τῆς φθορᾶς. Τίποτε πλέον δὲν εἶναι μάταιο — οὔτε οἱ κόποι, οὔτε οἱ θυσίες, οὔτε οἱ προσευχές, οὔτε οἱ πόνοι, οὔτε οἱ θλίψεις.

Προπαντός, δὲν εἶναι μάταιη ἡ πίστι στὴ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι πλέον τὸ ἀπόλυτο τέλος. Εἶναι πέρασμα· εἶναι Πάσχα. Γι’ αὐτὸ στεκόμαστε ὄρθιοι καὶ θαρραλέοι μπροστὰ στὰ μικρὰ καὶ τὰ μεγάλα «τέλη» τῆς ζωῆς μας.

Τελικῶς, ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ ὑπενθύμιση ὅτι τὴν τελικὴ ἀπόφαση δὲν τὴν ἔχει οὔτε ἡ ἀποτυχία, οὔτε ἡ μοναξιά, οὔτε ἡ θλίψη καὶ ἡ κατάθλιψη, οὔτε ὁ θάνατος. Τὴν ἔχει ἡ ζωή· ἡ κοινωνία καὶ οἱ σχέσεις, ἡ κοινότητα, ἡ συγχώρηση, ἡ χαρά, τὸ φῶς, ἡ «προσμονή» τῆς προσωπικῆς Πεντηκοστῆς.

Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός – μέσα σου, δίπλα σου, γιὰ σένα.

Ἕνας ποιητὴς λέει:

Ὅ,τι κι ἂν κουβαλᾷς,

ὅσο χαμηλὰ κι ἂν νιώθεις πὼς βρίσκεσαι,

μὴν ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ τὴν ἐλπίδα.

Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἤδη ἐδῶ.

Ὁ Ἀναστημένος Κύριος σοῦ μιλά μὲ λόγια εἰρήνης, χαρᾶς, συγχωρήσεως, κλήσεως, προσκλήσεως, ἀγάπης, φωτός, «ἄλλης βιοτῆς», τῆς αἰωνίου.

Ὁ γέροντας Αἰμιλιανὸς μᾶς δείχνει τὸν δρόμο, τὴν τέχνη πῶς μποροῦμε νὰ προσλάβουμε τὴν Ἀνάσταση:

«Ὄχι μὲ προσπάθεια “τελειότητος”, ἀλλὰ μὲ ἐμπιστοσύνη ὅτι ἀκόμη καὶ τὸ βρώμικο στόμα, τὰ βρεγμένα χέρια, ἡ κούραση καὶ ἡ κατάθλιψή σου μποροῦν νὰ θυσιαστοῦν ἀπὸ τὸν Χριστὸ στὸν Πατέρα.

Ὄχι μὲ θεωρίες περὶ Θεοῦ, ἀλλὰ μὲ τό βίωμα τῆς κρυμμένης παρουσίας Του μέσα στὴν καρδιὰ — ὡς βέλος, ὡς σπαθί, ὡς φῶς προεωσφόρου.»

Καλὸ καὶ εὐφρόσυνο Ἅγιο Πάσχα!!!

Πηγή: pemptousia.gr

H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το ORTHODOXIANEWSAGENCY.GR με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.

Ακολούθησε το ORTHODOXIANEWSAGENCY.gr στο Google News και μάθε πρώτος όλες τις ειδήσεις.